Deze tekst schreef ik in november 2024, toen ik weer terug was van mijn eerste wandeldagen op het Pieterpad.

𝗜𝗸 𝗵𝘂𝗶𝗹𝗱𝗲 𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗮𝗳𝘀𝗰𝗵𝗲𝗶𝗱 𝗻𝗲𝗺𝗲𝗻…….

De eerste stap zetten. Voor mij is het elke keer weer de aller moeilijkste.

Want wat als……… En stel dat………

De kuddes met beren in mijn hoofd zijn niet te overzien.

Vandaag precies 2 weken geleden vertrok ik voor het lopen van het eerste deel van het Pieterpad. Mijn man zette mij af op het station van Zwolle en daar begon mijn reis. Een reis met treinen die uitvielen, stormachtig weer met windvlagen van 118 km/h. Maar ook met sneeuw, prachtige wolkenluchten en ontelbare regenbogen. Er waren momenten dat ik makkelijk liep en momenten dat ik dacht het niet te gaan halen door pijn en uitputting.

Maar het bijzondere is dat het onderweg nooit zo spannend en zenuwslopend is geweest als voordat ik begon aan dit prachtige pad.

Dat vind ik nou zo mooi aan lopen.

Door buiten te wandelen maakte ik een persoonlijke reis naar binnen.