Hoe doe je dat nou eigenlijk? Leren leven met een chronische aandoening. Met dagelijkse beperkingen, met de dingen die je opeens niet meer kunt.

Daar is geen eenduidig antwoord op, er is geen wondermiddel wat je kunt toepassen en hups alles is weer zoals het vroeger was. Nee, leren leven met de beperkingen van een chronische aandoening is een proces. Van vallen en opstaan, van soms 2 stappen vooruit en vaak ook weer 1 stap achteruit.

Het is geen gemakkelijk proces en de weg is lang. Fijn is het als er dan iemand is die je begrijpt. Die je aanwijzingen en tools kan geven welke bijdragen aan het leren dealen met de beperkingen.

Wanneer jij worstelt met dit proces, het je niet meer lukt om op te staan na de zoveelste teleurstelling in jezelf, in je lijf, op je werk of in je omgeving, weet dan dat ik je graag de hand reik en een stukje met je meeloop. Met een wandeling in de natuur, 1 op 1 of samen met anderen in een groep.

Ik neem je onder andere mee in het verhaal van de 3 bomen, waarin alle 3 bomen een tak verliezen en ieder op zijn eigen manier ermee omgaan. Dit verhaal helpt je om jouw eigen proces te onderzoeken, te herkennen hoe het voor jou is en vanuit daar te kijken naar hoe je verder wilt. Verder met je chronische ziekte, verder met de beperkingen die je ervaart, maar ook verder door zelf regie te pakken op hoe je omgaat met deze nieuwe situatie.

Graag loop ik een eindje met je mee en ben benieuwd welke boom jij nu bent? Je mag het delen in de comments of stuur mij een pb via LI.

Op de foto zie je de boom van een deelnemer uit de ReumaUitgedaagd! Training van ReumaNederland. Het was de afsluitende opdracht van een intensief trainingstraject.

De bladeren staan voor alles wat ze heeft geleerd tijdens de training en de wortels vertellen waar ze in de komende tijd zelfstandig verder mee gaat. De afgebroken tak staat voor het verlies van haar gezondheid.

Het verhaal van de drie bomen 

Er waren eens drie bomen. Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden. De bomen gingen alle drie op een andere manier met hun verlies om. Een paar jaar later ging ik op zoek naar de bomen en heb ik ze weer gevonden. 

De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien, zei hij: ‘Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak.’ Deze boom was klein gebleven en stond in de schaduw van andere bomen. De zon kon er niet meer bij. De wond waar de tak was afgebroken kon je goed zien; het was het hoogste punt van de boom gebleven. De boom was na het verlies niet meer verder gegroeid. 

De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Hij was bij een voorjaarsstorm omgewaaid omdat zijn wortels geen houvast meer hadden in de aarde. De plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren. 

De derde boom was ook geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf. Hij had gerouwd om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: ‘Dit jaar nog niet, het is te vroeg.’ Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging had hij gezegd: ‘Ja zon, verwarm mij maar. Mijn wond heeft warmte nodig, zodat ze weet dat ze erbij hoort.’ Toen de zon het derde voorjaar weer terug kwam, sprak de boom: ‘Ja zon, kom maar, ik wil weer groeien. Ik weet dat er nog veel te groeien is.’ De derde boom was moeilijk te vinden want hij was groot en sterk geworden, dat had ik niet verwacht. Gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het het zonlicht stond. 

Auteur: Evert Landwaard 

Graag loop ik een stukje met je mee. Klik hier voor meer info over de mogelijkheden.